Müziği teninizde hissetmenin bir yolu
Sağır bir besteci ve müzisyen olan Jay Alan Zimmerman, duyamadığı şarkıların titreşimlerini hissetmek için kendini zorlayarak kulüplerde hoparlörlerin yanında durmaya alışmıştı.
Bu nedenle, müziği teninde titreşimler olarak deneyimlemesi için tasarlanmış, dokunsal giysi olarak bilinen bir sırt çantası olan yeni bir teknolojiyi test etmeye davet edildiğinde – ayak bileklerine tekme davul, omurgaya trampet – heyecanlandı.
20’li yaşlarının başında işitme duyusunu kaybetmeye başlayan Zimmerman, yakın tarihli bir video röportajında, “Alt yazı ve işaret dili tercümesi ile beyniniz aynı anda birden fazla yerde olmaya zorlanıyor” dedi.
“Dokunsal bir sistemle,” dedi, “tam olarak aynı anda doğrudan vücudunuza gidebilir ve müziği vücudunuzda fiilen hissetmeniz için gerçek bir potansiyel vardır.”
Zimmerman’ın ilk olarak yaklaşık on yıl önce test ettiği dokunsal giysi türü, son zamanlarda halk tarafından daha erişilebilir hale geldi. Cihazlar, bu yaz New York City’deki Lincoln Center’daki etkinliklerde mevcuttu; bunlara yakın zamanda insanların kablosuz kulaklıklarla müzik dinlerken dans ettikleri sessiz bir disko gecesi; Mart ayında Austin, Teksas’taki South by Southwest festivalinde; Las Vegas’ta bir Greta Van Fleet konserinde; ve Opera Philadelphia’daki bir performansta.
Philadelphia merkezli Music: Not Impossible şirketi tarafından geliştirilen cihaz, iki ayak bileği bandı, iki bilek bandı ve göğüs kafesinin üzerinden çift kayışla bağlanan bir sırt çantasından oluşuyor. Bunlardan birini giymek, masaj koltuğundan tam vücut ayı kucaklaması gibi geliyor.
Sanal gerçeklik ve video oyunlarında da kullanılan dokunsal giysiler, birkaç on yıldır ortalıkta dolaşıyor. Ancak Müzik: İmkansız Değil kıyafetleri, cihazların bireysel müzik notalarını belirli titreşimlere dönüştürmesi bakımından benzersizdir. Diğer şirketler de çeşitli olayların ses deneyimlerini yakalamak için tasarlanmış dokunsal ürünler üretiyor. Örnekler arasında, bir spor karşılaşmasında titreşen koltuklardan iletilen bir beysbol sopasının çıtırtısı veya giyilebilir bir bileklik üzerindeki vızıltıların bir örüntüsüne çevrilen bir köpek havlaması gibi daha günlük deneyimler yer alır.
İngiltere’deki Southampton Üniversitesi’nde sağır veya işitme kaybı olan insanları desteklemek için haptik kullanımını inceleyen bir araştırmacı olan Mark D. Fletcher, “Şu anda haptik teknolojisinde bir devrim yaşanıyor” dedi.
Giysilerin geliştirilmesinde mikroişlemciler, kablosuz teknoloji, piller ve yapay zekadaki son gelişmelerden yararlanıldığını, bunların gelişmekte olan giyilebilir dokunsal cihazlar pazarındaki tüm önemli bileşenler olduğunu söyledi.
Los Angeles merkezli Not Impossible Labs’ın kurucusu Mick Ebeling, dokunsal giysilerle ilk kez 2014 yılında sağır bir DJ’in yer aldığı, zemine bakan hoparlörlerden bas ağırlıklı müziğin titreştiği bir etkinliğin videosunu görünce ilham aldı. çıplak ayakla dans eden insanlar. Ebeling, sağır insanların müziği deneyimlemesi için daha iyi bir yol bulmak istedi.
Tiyatro alanında yüksek lisans derecesine sahip bir besteci olan Daniel Belquer, müzik deneyimini doğrudan beyne iletmenin bir yolunu bulmak için kısa süre sonra gemiye bindi. Belquer, bu misyonun kısa süre sonra, işitme kaybı olmayan insanlar da dahil olmak üzere herkesin erişebileceği dokunsal bir müzik deneyimi yaratma hedefine dönüştüğünü söyledi.
Belquer, sağır topluluğa yardım etmekle ilgilendiği için ve aynı zamanda bir besteci olarak ilgisini çektiği için projeye katıldı. Dinleme üzerine yüksek lisans tezi yazmıştı ve zaten kendi şovlarında titreşen nesnelerle ses üretiyordu.
Belquer, bir elektronik şirketi olan Avnet’teki mühendislerle birlikte çalışarak, müzik deneyimlerinde kullanılmak üzere, titreşimler ve gecikme süresi olmadan kablosuz iletim aracılığıyla dokunma hissi yaratan daha incelikli bir dokunsal geri bildirim sistemi üretti. Ancak ilk prototipler ağırdı ve müziği gerçekten tercüme edecek kadar hassas değildi.
“Bir besteci olarak sanatsal ifade önemlidir, sadece teknik taraf değil,” dedi.
Sağır bir şarkıcı ve söz yazarı olan Mandy Harvey; besteci Zimmerman; ve işaret dili tercümanı Amber Galloway.
Zimmerman, test ettiği cihazın ilk versiyonunun “tatmin edici olmadığını” söyledi.
“Vücudunuzun çeşitli yerlerine kablolara bağlı yedi veya sekiz farklı cep telefonunun bağlandığını hayal edin” dedi. “Ve sonra hepsi rastgele çalışmaya başlıyor.”
Belquer, bir şarkıdaki 24 adede kadar enstrüman veya vokal unsurun her biri kıyafetin farklı bir noktasına çevrilebilene kadar teknolojiyi mükemmelleştirmek için çalıştığını söyledi.
2018 yılına gelindiğinde, mevcut modelin, ayrı ayrı ayarlanabilen üç yoğunluk seviyesi ve tamamen özelleştirilebilir bir uyum sunan ilk versiyonunu yaratmıştı.
New York Long Island’daki Syosset Lisesi’nde lisedeyken başlayan ilerleyici işitme kaybı olan 36 yaşındaki işaret dili eğitmeni Amanda Landers, takım elbiselerin erişim sağlamak için radikal bir yol olduğunu düşündüğünü söyledi. sağır veya işitme güçlüğü olan insanlar.
Yeleklerden birini ilk olarak geçen yıl Belquer ve Music: Not Impossible’da iş geliştirme ve strateji başkanı Flavia Naslausky ile özel bir gösteri sırasında, işitme kaybı olan kişiler için gelişen teknolojileri araştırırken Not Impossible Labs web sitesine rastladıktan sonra giydi. öğrencilerine göstermek için
Şirket, bestecisi Hans Zimmer’in en iyi orijinal müzik dalında Akademi Ödülü’ne aday gösterildiği “Yıldızlararası” filminden onun parçalarını oynattı. Landers, en büyük sürprizin duyumların yoğunluğu olduğunu söyledi.
“Şarkı alçalırken, sadece farklı bölgelerin titremedi; aslında daha yumuşak ve daha derin hale geldi, ”dedi yakın tarihli bir video röportajında. “Ve daha yüksek olduğunda, tüm vücudum titriyordu. Sadece içine koydukları hassasiyet seviyesi bile hayret vericiydi.”
Bir sahneden dörtte üç mil mesafeye kadar test edilen teknoloji, hem zonklayan bas parçalar hem de klasik parçalar için çalışıyor (çoğunlukla sessiz bir diskoda dans-pop ve elektronik müzik karışımıydı). Lincoln Center’da geçen bir Cumartesi gecesi).
Landers, Music: Not Impossible’ın tüm konsere gidenler için ortak bir müzik deneyimi yaratma vizyonu hakkında “Yaptıkları çok önemli” dedi. “İnsanlar genellikle kapsayıcılığa ‘Ah, bu çok karmaşık’ gibi bir şey olarak bakar ve sonra bunu yapmazlar, ancak o kadar da zor değildir.”
Music: Not Impossible şu anda takımları kuruluşlara 90 adede kadar takım elbise içeren tam paket bir anlaşmanın parçası olarak sağlıyor; insanlara onları almalarında yardımcı olacak, soruları yanıtlayacak ve teknoloji sorunlarını giderecek yerinde personelden oluşan bir ekip; yanı sıra bir setteki her şarkı için titreşim iletim konumlarını özelleştirmek üzere eğitilmiş bir “vibro DJ’ler” ekibi.
Belquer, birkaç takım elbise ve bir vibro DJ içeren “temel bir deneyim” için fiyatların birkaç bin dolardan başladığını ve şirketin Amerika’daki 90 takımlık envanterinin önemli bir bölümünü emen deneyimler için altı rakama ulaşabileceğini söyledi. Devletler.
(2021’den beri her yaz birkaç etkinlikte takım elbise sunan Lincoln Center, geçen yıl etkinlik başına sunduğu 50’den bu yaz iki sessiz disko gecesinde ve bir Mostly Mozart Festival Orkestrası konserinde 75 takım elbiseye sahipti.)
Belquer, “Bu cephede yaptığımız tek şart, sağırların ve işitme güçlüğünün deneyimlerimiz için asla ücret almamasıdır” dedi.
Ancak çoğu tüketici için karşılanamaz olması, dokunsal giysilerin umut verici olsa da şu anda sağır veya işitme kaybı olan çoğu kişi için pratik olmayan bir seçenek olmasının bir nedenidir.
Doğuştan İşitme Engelli olan ve kendisini şehrin kulüp sahnesinin müdavimi sayan New York’lu 25 yaşındaki aktör ve sanatçı Dickie Hearts, Los’ta bir konserde Music: Not Impossible kostümünün eski bir versiyonunu deneme şansı buldu. Angeles yaklaşık sekiz yıl önce. (Sağır, bazı insanlar tarafından farklı bir kültürel kimliğe atıfta bulunurken büyük harfle yazılır.)
Arkasındaki niyeti takdir etse de, sözleri ileten altyazıların yanı sıra canlı Amerikan İşaret Dili tercümesini tercih ettiğini söyledi.
Bir ASL tercümanının yardımıyla gerçekleştirilen yakın tarihli bir görüntülü görüşmede, “Titreşimi hissetmek benim için hiçbir zaman sorun olmadı” dedi. “Sözlerin ne olduğunu bilmek istiyorum. İşitme arkadaşıma ulaşıp ‘Ah, hangi şarkıyı çalıyorlar?’ diye sormak istemiyorum.”
Bir başka endişe de, paketlerin Sağır insanları zorbalar için hedef haline getirebileceğini söyledi. Onları Los Angeles’ta test ettiği etkinlikte, bunları yalnızca Sağırların kullandığını ve bunun da kendisini ayrıcalıklı hissettirdiğini söyledi.
Ancak, Lincoln Center’ın sessiz disko gecelerinde olduğu gibi seyirciler arasında işiten kişiler de takım elbise giyiyorsa, bunun bir parçası olmakla ilgileneceğini de sözlerine ekledi.
Belquer, Music: Not Impossible’ın herkesin kullanabileceği bir ürün yaratmayı umduğunu söyledi.
Bu vizyon, Lincoln Center sessiz diskosunda hayat buldu. Alacakaranlık çökerken kırmızı, yeşil veya mavi yanıp sönen kulaklıklar takan yaklaşık 75 kişi takım elbiseleri deneyimleme şansı buldu. Bazen tek başlarına, bazen de gruplar halinde kendi ritim çemberlerini çizerek nabız gibi atan dans-pop parçalarına vurup sallandılar.
Harlem’de yaşayan 55 yaşındaki Regina Valdez, “Omuzlarımdaki yağmur damlaları gibi” dedi.
Yeleğine bakarken şaşırmış görünen 6 yaşındaki Lucas Garcia, “Vay canına, titriyor,” dedi. Yelek giyen ebeveynleri Chris Garcia ve Aida Alvarez yakınlarda dans ettiler.
Tasarlandığı gibi kimin sağır kimin işittiğini söylemek imkansızdı.
Ancak kıyafetleri ilk kez test eden Zimmerman, hâlâ birkaç ince ayar daha yapmayı umduğunu söyledi.
“Kemanla ilgili güzel bir notanın beni ağlatacak kadar iyi olmasını isterdim” dedi. “Ve komik bir trombon patlaması beni güldürürdü.”
