Türk-Yunan ilişkilerinde yeni bir dönem mi başlıyor?
Yunan-Türk ilişkileri yaklaşık iki yıldır sakin bir durumda, Ege’de hiçbir uçuş yok ve daha da önemlisi Atina Uçuş Bilgi Bölgesi’ne (FIR) neredeyse hiç izinsiz uçuş yok. Ancak Türkiye, Atina Deklarasyonu’nu, Yunan hükümetinin ve özellikle de dışişleri bakanının birçok farklı tarafça yatıştırmacılıkla suçlandığı Kasos’taki son olay gibi küçük bir şekilde de olsa ihlal etti. Olaya karışan geminin sahibi olan İtalyan şirketinin, güney Ege adasının açıklarında yaptığı araştırmanın tamamlandığını açıklaması, Dışişleri Bakanı George Gerapetritis’in aynı yöndeki açıklamasını doğruluyor ve tüm çeşitli komplo teorilerini ve suçlamaları çürütüyor.
Bu arada, Türkiye’nin 15 Ağustos’ta Meryem Ana bayramı dolayısıyla eski Ortodoks Hristiyan Sümela Manastırı’nda dini ayin yapılmasına izin vermemesi, önceki yıllardan anlaşılmaz bir sapmadır ve ancak Kasos olayından kaynaklanan hayal kırıklığının bir sonucu olarak açıklanabilecek bir Türk politikası değişikliğine işaret etmektedir.
Türkiye’nin bu olay karşısında yaşadığı hayal kırıklığı, Ankara ile iletişimin ne kadar zor olduğunun göstergesidir.
Elbette, Türkiye’nin bu hayal kırıklığı tamamen haksızdır; zira Atina, Türkiye-Libya muhtırasını tanımıyor ve tanısa bile, hükümleri örf ve adet hukuku statüsü kazanmış olan Birleşmiş Milletler Deniz Hukuku Sözleşmesi uyarınca, deniz altı kabloları ve boru hatları ile ilgili araştırmaların önünde hiçbir engel bulunmamaktadır. Sözleşme, deniz altı kabloları ve boru hatlarının döşenmesinin kıta sahanlığındaki kıyı devletinin denetim ve yargı yetkisine tabi olmadığını hükme bağlamaktadır.
Ancak Türkiye’nin bu olay karşısındaki hayal kırıklığı, Ankara ile iletişimin tüm zorluklarının göstergesidir. Komşu ülke, Yunanistan ile olan anlaşmazlıklarını çözme yönünde büyük bir adım atmaya hazır görünmüyor ve Ankara’nın Ege’deki her meşru Yunanistan hareketini onaylaması veya en azından bundan haberdar olması gerektiğine inanıyor. Aynı durum, Yunanistan’ın bölgede bir deniz parkı kurma planlarında da geçerliydi ve bu, denizin diğer tarafında bir tepki dalgasına neden oldu.
Bu tutumun sonucu, siyasi görüşmelerin Yunanistan ve Türkiye arasındaki temel sorunları çözmek için hızlandırılması gerekirken ilerleme kaydetmemesi; bunun yerine, Türkiye tarafından sıklıkla tetiklenen, burada ve oradaki küçük krizleri ele almaya harcanmasıdır. Deniz bölgelerine ilişkin temel konu (yani kıta sahanlığı ve münhasır ekonomik bölge), Kasos açıklarındaki son olayda da kanıtlandığı gibi, sorunun özü olduğunda kenara itilmiş gibi görünüyor.
Elbette, 50 yıl öncesine dayanan ve ardışık hükümetlerin elinden kaçan sorunlara bir dakikada çözüm bekleyebilir miyiz? Mesele bu değil. İnandığımız şey, siyasi diyaloğun, 2004 civarında, iki taraf arasında kıta sahanlığı meselesini çözmek için ön koşul olan karasularının sınırları konusunda fikir birliğine varma noktasına ulaşan önceki yıllardaki keşif görüşmelerine benzeyebileceğidir, çünkü birincisinin dış sınırları ikincisinin iç sınırlarını oluşturur. Ancak bunlar farklı zamanlardı, farklı dış politika öncelikleri vardı. Türkiye o zamanlar hala tam Avrupa Birliği entegrasyonu olasılığına inanıyordu ve hala Helsinki’de Yunanistan ile farklılıkları çözme çabalarını da içerecek reformlar karşılığında kendisine aday statüsü verilmesi yönündeki 1999 Avrupa Konseyi kararının etkisi altındaydı. Bugün, Ankara’nın Brüksel’den bekleyebileceği tek şey, bazı ekonomik faydalar sağlayacak ve belki de yıllardır ulaşamadığı sermayeyi serbest bırakacak Gümrük Birliği’nin genişletilmesidir. Yunanistan’ın vetosu bu gelişmenin önündeki engellerden sadece biri. Zira Türkiye’nin insan hakları ve hukukun üstünlüğü konusundaki zayıf sicili de Avrupa ile ilişkilerinde ilerlemeyi engelliyor.
Ancak siyasi görüşmeler mevcut engelleri aşmayı ve Türkiye’nin son 50 yılda biriktirdiği bir sürü ön meseleyi çözmeyi başarsa bile, Yunanistan-Türkiye macerasının sonu henüz görünmemektedir; bu, aşılması zor zorluklarla dolu esas müzakerelerin başlangıcı olacaktır.
Burada önerdiğimiz şey, iki tarafın temel konularla ilgili müzakerelerden doğrudan, her iki tarafın da deniz bölgesi anlaşmazlıklarını çözmede bu kadar kapsamlı deneyime sahip dünyadaki tek mahkeme olan Lahey’deki Uluslararası Adalet Divanı’na (UAD) başvurma niyetini belirten ortak bir anlaşma için müzakerelere geçmesidir. Sonuçta, diğer ilgili mahkeme olan Uluslararası Deniz Hukuku Mahkemesi, Türkiye Deniz Hukuku Sözleşmesi’nin imzacısı olmadığı için burada karar veremez. Ve evet, sözleşmenin hükümlerinin çoğu örf ve adet hukuku haline gelmiştir ve nihayetinde taraf olmayanlar için bile bağlayıcıdır, ancak bunlar esas kuralları ilgilendirmez. Sözleşme tarafından öne sürülen mahkeme esas kurallardan kaynaklanmamaktadır, bu nedenle Yunan-Türk anlaşmazlığını karara bağlama pozisyonunda değildir.
Türk itirazlarını aşmak için bir fikir, ve ben de bunu önerdim, Türk-Libya muhtırası ile ilgili anlaşmazlık konusunda ICJ’ye başvurmak. Bu en azından Yunanistan’ın Türkiye ile olan anlaşmazlıklarının bir kısmını çözecektir. Ancak ICJ’nin sözde Para Altını ilkesine dayanarak, bu mümkün olmayacaktır çünkü Libya’nın dışında muhtıranın diğer tarafı olan Türkiye’nin de onay vermesi gerekecektir. Elbette Türkiye onay vermeyi reddederse zor bir durumda kalacaktır, ancak Ankara’dan sert bir duruş kesinlikle göz ardı edilemez.
Sonuç olarak, son zamanlardaki coşku azalmaya başlıyor ancak en azından iddialarına olan saplantısına rağmen Türkiye’nin Atina Deklarasyonu’nun temel şartlarına uyduğu konusunda tatmin olabiliriz. Soru ne kadar süreyle.
