İlk çatışmalar

Yunanistan’da bu yıl yapılacak ikinci seçimlerden önce 11 Haziran’da yayınlanan bir köşe yazısında, Yeni Demokrasi’nin ilk dönemdeki performansıyla ilgili çekincelerime rağmen, Yunanistan’ın yönetilebilirliğini korumak istediğim için onlara oy vereceğimi savundum.

Neyse ki, Yunanistan artık tek partili bir hükümete sahip ve Parlamento, hükümetin politika gündemi hakkında çoktan bilgilendirildi.

Siyasi kariyerim boyunca fikirlerim çoğu zaman zamanının ilerisinde ve azınlıktaydı. Ancak zaman içinde birçok şey değişti. Onlarca yıldır, devlet ve kilisenin net bir şekilde ayrılmasını, hoşgörülü ve liberal bir toplumu ve özellikle eğitim sektöründe tekellerin ve kurumsal ayrıcalıkların ortadan kaldırılmasını içeren daha küçük bir devleti savundum.

Yeni Demokrasi’nin 158 üyesinin bundan sonra hiçbir konuda parti çizgisinden sapmaya cesaret etmesini beklemiyorum. Partinin politikalarına körü körüne bağlılık, parlamenter demokrasiyi baltalayan, siyasi olarak kabul edilebilir tek davranış haline geldi. Bağımsız görüşleri yoksa, tüm bu temsilcilerin olmasının amacı nedir? Sadece alkış ve onay sunmak için mi mevcutlar? Onlara haksızlık ettiğimi düşünüyorsanız, son dört yıl içinde bir Yeni Demokrasi üyesinin Parlamento’da Kyriakos Miçotakis’in pozisyonundan ayrılmaya cesaret ettiği tek bir örneği hatırlamaya çalışın. New Democracy’deki “sadık parti” partinin sarsılmaz birliğini kutlayabilirken, farklı seslerin olmaması benim cesaretimi kırıyor. Yaratıcı bir çoğulluğa ve bu farklı sesleri yeni bir reformist uyum içinde uyumlu hale getirebilecek bir başbakana ihtiyacımız var.

Muhalefetten de büyük beklentilerim yok. SYRIZA ve PASOK, vatandaşların ilgisini çekecek herhangi bir temel inanç ifade etmeden kazanan bir kombinasyon ararken, göbeklerine kilitlenmiş durumdalar. Öte yandan Yunanistan Komünist Partisi (KKE), modası geçmiş inançlarıyla gerçeği kendi inançlarına göre şekillendirmeye çalışıyor. Kusurlu basit nisbi temsil sistemi ve yüzde 3’lük milletvekilliği barajının bir sonucu olarak siyasi partilerin parçalanması ve miras kalan kötü alışkanlıklar ne yazık ki ilkesel konularda temel uzlaşmayı bile engelliyor.

Nispeten küçük bir ülke olan Yunanistan’ın şu anda 63 kabine üyesi olan tek parti hükümeti var ki bu, ilk Miçotakis hükümetinin sahip olduğundan 9 fazla. Bu, yakın zamanda To Vima gazetesinde yayınlanan bir makalede Ioannis Marinos tarafından vurgulandı. Sonuçta, her şey sonuçlara göre değerlendirilecektir.

Başbakanın 2019 programında 5.900 kelimeye kıyasla 8.400 kelimeye ulaşan politika açıklamasını okudum. Bu yüzde 42’lik bir artışı ifade ediyor. Bununla birlikte, nicelik hiçbir zaman güvenilir bir kalite göstergesi değildir.

Başbakan, ilk yasama önerisi olarak, siyasi parti programlarının maliyetinin değerlendirilmesinden bağımsız bir organın sorumlu olacağını duyurdu. Parti programlarının maliyetlerini hesaplamanın devletin rolü olduğuna inanmadığımı not etmeliyim. Ancak kendi eylemlerinin bedelini titizlikle ve şeffaf bir şekilde değerlendirmek devletin görevidir.

Mesela Temmuz 2019’dan bugüne kadar devlet tarafından aydan aya kaç kişinin herhangi bir kapasitede işe alındığını bilmek istiyorum. Bu işe alınanların aylık maliyetini ve gelecekteki emekli maaşları da dahil olmak üzere tahmini toplam maliyeti bilmek istiyorum. Başbakanın kendisinin de belirttiği gibi, yalanların devam etmesini önlemek için bu tür bilgiler erişilebilir olmalıdır.

IMF’nin Atina’daki eski kıdemli temsilcisi Bob Traa’nın “Muhafazakarlar nerede?” başlıklı bir makalesi. Macropolis web sitesinde önceki sorumu sordu. ELSTAT verilerini aktaran Traa’ya göre, kamu sektöründe istihdam 2018’de 1.013.398 kişiden 2022’de 1.075.048’e yükseldi. Yeni Demokrasi’nin dört yıllık döneminde 61.650 kişi daha işe alındı.

Değerli okuyucular, devletin tüm harcamaları bugün ve gelecekte vergilerle karşılanmaktadır. Hükümetler, (kendilerine ait olmayan) devlet fonlarını harcayarak oyları güvence altına alıyor ve bu yetersiz kaldığında, daha sonra faiziyle geri ödeme sözü vererek borç para alıyorlar. Kamu borcu böyle birikiyor. Tasarı gelecek nesillere aktarılırken, mevcut nesil yararlanır. Devlet, harcamalarını karşılamak için vatandaşlara vergi koyma yetkisine sahiptir. Kararlar meclis çoğunluğu tarafından alınır ve milletvekilleri parti disiplinine tabidir. Benim görüşüme göre, kaçınılması mümkün olan harcamalar için devletin gücünü kullanarak vergi koyması politik olarak etik dışıdır. Bir görev iki kamu çalışanını gerektiriyorsa, dört kişiye ücret verilmesi etik değildir.

Geçen gün, hükümette bir bakanın kamu sektörü genelinde değerlendirmeler vaat ettiğini duydum. Bununla birlikte, uygun olmayanların akıbeti sorulduğunda, cevabı, vergi mükellefleri pahasına uygun hale getirilecekleriydi.

Hükümete başarılar diliyor, icraatlarını yakından takip edeceğim. Gerçeği daha iyi anlamamı sağlayacak bilgileri bana sağlayan herkese şükranlarımı sunuyorum.